2) Problem z nawiązaniem konstruktywnej interakcji z dzieckiem, zwłaszcza jeśli biologiczny ojciec pozostaje w kontakcie z dzieckiem. 3) Zależność jakości relacji między dzieckiem a rodzicem od jakości relacji małżeńskiej, która wynika z potrzeby budowania relacji z dzieckiem, ponieważ ojczym ma relację z jego matką.
Dzieje się tak zazwyczaj dlatego, że ojczym nie ma planów wobec dziecka w ogóle. Stosunek dziecka do ojczyma zależy od wielu czynników, a jednym z nich jest wiek. Dzieci często postrzegają ojczyma jako osobę miejscową, łatwiej im nawiązać kontakty towarzyskie z nowym rodzicem i czasami zapominają, że ojczym nie jest biologicznym ojcem. W przypadku nastolatków wszystko zależy od zachowania ojczyma: jeśli niespokrewniony rodzic stara się budować dobre relacje z nastolatkiem, drugi rodzic uzna sytuację za odpowiednią, uznając jednocześnie prawo matki do prywatności. Niemniej jednak nastolatek będzie postrzegał ojczyma jako starszego, autorytarnego partnera, a nie ojca. Oprócz wieku, na relację między ojczymem a dzieckiem wpływa również płeć dziecka, stanowisko ojczyma w sprawie rodzicielstwa i środowisko rodzinne, np. konflikty między ojczymem a matką dziecka. Aby integracja ojczyma z rodziną zakończyła się sukcesem, ważne jest, aby matka 1. przygotowanie dzieci na fakt, że matka ma kogoś. Informacja jest ważna dla dziecka, ale także dla utrzymania zaufania w relacji z rodzicem. Kiedy dziecko widzi, że matka wraca ze spotkania w dobrym nastroju, rozwija życzliwe nastawienie do tej osoby, co sprawia, że matka jest szczęśliwa.
